|
Najnowsze:  Społeczeństwo
Wiara
Dziecko
Młodzież
Małżonkowie
Rodzice
Seniorzy
Codzienność
Duchowni
Kultura i sztuka
|
 Powrót
Wspólnota  piątek, 21 marca 2008, 18:40
Dodał: (Admin)
Wydaje się, że w naszych czasach coraz częstsze są powołania do życia w samotności. Miasta - wielkie współczesne pustynie - zdają się potrzebować jakiejś nowoczesnej formy pustelnictwa. Powołanie takie jest niezwykle wymagające. Podoła mu jedynie ktoś o silnej, dobrze ukształtowanej osobowości. Św. Benedykt w swojej Regule wspomina o życiu samotnym jako najtrudniejszej formie życia konsekrowanego.
Słowo konsekracja pochodzi od łacińskiego "secare" oznaczającego "odcinać". Osoba konsekrowana staje się kimś odciętym od tego świata, należy do innej rzeczywistości, do Boga. Bez względu na to w jakich warunkach realizuje się to powołanie - czy żyje w klasztorze za klauzurą czy w świecie - pozostaje oddana Panu. I to jest istota życia konsekrowanego przylgnięcie całym sobą do Jezusa.
Wybranie formy życia pociągającej za sobą podjęcie życia wspólnego nie oznacza, że nie będzie się samotnym. W najgłębszej części duszy człowiek może przebywać jedynie z Bogiem. Ludzie nie mają tam wstępu. Życie wspólne przynosi radość z dzielonego z innymi powołania ale i pociąga za sobą trudności związane z różnicami charakterów i nieuchronnymi w każdej ludzkiej grupie konfliktami. Wspólnota może być umocnieniem duchowym i gwarantować pewną ochronę, może jednak być miejscem bolesnego doświadczania samotności i niezrozumienia.
Z kolei samotność nie może oznaczać separacji, zamknięcia ani skupienia na sobie samym. Pustelnik, który odetnie się od swego źródła przegrywa. Samotność konsekrowanych jest odbiciem samotności Boga. Bóg jest sam, ale sam dla nas. W sercu pustelnika musi być miejsce dla bliźnich, tych bliskich i tych dalekich, których imion nawet nie zna. Wybór pustyni musi oznaczać również gotowość na podjęcie walki duchowej. Pustynia jest miejscem zmagań.
Trzeba naprawdę dobrze poznać siebie by podjąć odpowiednią decyzję - samotność czy wspólnota...
|
